De basis van de zweethut is het medicijnwiel

Laatst sprak iemand mij aan. Zij had gehoord dat binnen de meeste spirituele tradities wordt beweerd, dat iedere verandering begint bij het zien en/of loslaten van het denken. Zij vroeg zich af of dit ook voor de zweethutceremonie geldt? En als dit zo is, wat er dan voor het denken in de plaats komt?

Iemand anders wilde graag weten wat tijdens de zweethutceremonie de functie van de vier poortwachters is, die, zo wist hij wel, ieder hun eigen plaats hebben op de vier tussen-windrichtingen.

Prachtige vragen waar ik tijdens de interactieve lezing op 4 juni graag dieper met jullie op in zal gaan.

De zweethutceremonie is gebaseerd op het levenswiel dat in iedere spirituele traditie, waar ook ter wereld, geëerbiedigd wordt. De spaken van het wiel verwijzen naar de acht windrichtingen. Binnen de daardoor ontstane vlakken krijgen alle universele en kosmische krachten een eigen plek en betekenis.
Het draaien van het wiel om de centrale as in het midden, verwijst naar de essentie van het leven waarin alles opkomt, er even is, en dan weer verdwijnt.

De zweethut wordt beschouwd als de schoot van de Grote Moeder waarbinnen je sterft, doodgaat en als een pasgeboren babytje weer naar buiten kruipt. Daarnaast wordt de zweethut, met de vier naar elkaar toelopende spaken die symbolisch zowel naar boven als beneden uitmonden in een punt, vergeleken met een piramide.

In deze vergelijking wordt de aandacht gericht op het inwijdingsaspect van de ceremonie. In de beslotenheid en hitte van de door dekens toegedekte hut, wordt de mogelijkheid gecreëerd om innerlijk ook de diepere of meer verheven dimensies van de werkelijkheid te ervaren.

In de Noord Amerikaanse traditie wordt het levenswiel, medicijnwiel genoemd. Door aan de zichtbare en onzichtbare levenskrachten een geneeskrachtige waarde toe te kennen komen we dichtbij het waarom van deze eeuwenoude natuur-ceremonie.

De zweethut heeft zowel een reinigende als een therapeutische waarde en nodigt uit om je te verbinden met datgene wat we in onze moderne westerse cultuur zijn kwijtgeraakt.

Misschien herinner je uit eigen ervaring nog wel het moment dat een ondefinieerbaar diep gemis resoneerde met iets in de natuur. En dat je daardoor innerlijk iets zo mooi en goeds ervaarde dat je vele jaren later nog altijd in diepe liefde en met grote verwondering aan dit moment moet terugdenken.

Maar wat je tijdens de zweethutceremonie allemaal zult beleven blijft tot het allerlaatste ogenblik ongewis en zal bij ook iedere volgende hut steeds in het moment zelf, zich spontaan en op een unieke wijze aan je presenteren.

Zo was het bijvoorbeeld voor mij heel bijzondere om voor de allereerste keer samen met anderen het altaar voor het vuur op te bouwen, de stenen roodgloeiend te zien worden en, terwijl mijn aandacht samenviel met het van hars druipende hout, de uitdrukking “door het vuur gelouterd” op een heel persoonlijke manier te beleven.

Een andere deelnemer werd tot diep in zijn hart geraakt toen hij zijn verzet tegen de hitte opgaf en plots besefte hoe diep en oprecht hij van zijn, gedurende zijn kindertijd altijd zo vurige en driftige maar inmiddels bejaarde en hulpbehoevende vader hield. En voor een jonge vrouw die al veel vaker aan een zweethut had meegedaan, kreeg de genezende kracht van water plots een heel nieuwe waarde toen haar aan het einde van een lange en hete ronde, simpelweg een kom koud water werd aangereikt.

Als deelnemer word je vanaf het begin tot het einde bij alle specifieke onderdelen  van de ceremonie betrokken. Hoewel er een aantal basis afspraken zijn die net als huisregels voor iedereen en dus ook voor jou gelden, kun je gedurende alle onderdelen van de ceremonie in alle vrijheid steeds je eigen keuzes maken en beslissingen nemen..

Deze vrijheid is een essentieel onderdeel van de zweetceremonie. Ieder mens heeft een persoonlijke geschiedenis met de daarbij horende eigen levensthema’s, die bij de een vooral om geduld, vertragen en luieren, en bij een ander juist om doortastendheid, moed en actie zullen vragen. Deze unieke levensweg wordt symbolisch weergegeven via het vuurpad waarover de roodgloeiende stenen vanuit het vuur tot in de schoot van de hut worden gedragen. Hoewel er meerdere redenen zijn waarom je gevraagd wordt, om na het aansteken van het vuur dit pad niet te doorkruizen, is misschien wel de belangrijkste om het pad met rust te laten en ook het proces van de andere deelnemers niet met voeten te treden. .

Hoe het proces ook verloopt, altijd is het uitermate vreugdevol als je na wellicht  een periode van strijd, emotie of afzien, ineens gewaar wordt hoezeer ook jij op je gemak kunt zijn in de stilte, in het donker, in het niet-doen en bij het niet-weten…

En dan kan het ook zomaar ineens gebeuren dat, zonder dat je het wilde, er naar streefde, of er iets speciaals voor deed of liet, je de draak verslaat, de poortwachter passeert en toegang krijgt tot een geheel nieuwe werkelijkheid/ sprankelend toekomstperspectief..